Podejście ludzi młodych i w średnim wieku do seniorów jest ambiwalentne.

Współczesna poprawność polityczna nakazuje odrzucać wszelką dyskryminację – bo teoretycznie wszyscy mamy być równi, z takimi samymi szansami na udane życie, samorozwój i dostęp do dóbr.
Nie ma już słownej „dyskryminacji” czy protekcjonalizmu – jak choćby zwracanie się do obcych starych ludzi per „babciu” i „dziadku”.

Terminy „starcy”, „ludzie wiekowi”, „w podeszłym wieku” czy „matuzalemy” zastąpiono słowem „seniorzy”. Nawet na zwykłą „starość” znaleziono sformułowania zastępcze: wieczór lub jesień życia, późna dojrzałość, piękny wiek.
Co więcej – w czasie największych obostrzeń spowodowanych pandemią wielokrotnie powtarzano, żeby „chronić naszych seniorów”.

Czy naprawdę chcemy ich chronić?
A może młodsi chętnie by się ich pozbyli, tak jak w niektórych kulturach i biednych społecznościach usuwano starych, skazując ich na pewną śmierć w trudnych warunkach (tradycja m.in. japońska)?
Wielu uważa, że seniorzy powinni sami usunąć się w cień, ustępując miejsca młodym/ młodszym.
W wielu dziedzinach uważa się ich za nieprzydatnych, nieprzystosowanych do współczesnego życia, nienadążających za tempem zmian, przede wszystkim za nowymi technologiami. Czy słusznie?

Czy szanuje się ludzi w podeszłym wieku?
Co dziś znaczy ageizm? Kto jest nań podatny? Czy tylko młodsi, czy, paradoksalnie, sami starsi dyskryminują się wzajemnie?
Dawno już przesunęła się granica młodości, wydłużonej do 40– 45 lat.Podobnie starość zaczyna się po… No właśnie, to sprawa indywidualna. Kult młodości trwa od lat 20. XX wieku i nic nie zapowiada, żeby to się miało zmienić.

Gość: Jacek Gientka, Psycholog, psychoterapeuta. Założyciel Poradni psychologicznej „W stronę zmiany”.

W 1997 r. ukończył Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jest absolwentem 4-letniej Profesjonalnej Szkoły Psychoterapii, prowadzonej przez Instytut Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego we współpracy ze Szkołą Wyższą Psychologii Społecznej.
Ukończył Studium Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, wiele szkoleń dotyczących m. in. mediacji i negocjacji, kinezjologii edukacyjnej, coachingu, treningu zastępowania agresji, pracy ze sprawcami przemocy i osobami doznającymi przemocy. Przez kilkanaście lat pracował jako nauczyciel akademicki, m. in. w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej i w Kolegium Pracowników Służb Społecznych.
Doświadczenie praktyczne zdobywał pracując jako psycholog szkolny, zarówno z dziećmi, jak i z rodzicami, potem jako psychoterapeuta osób dorosłych i par, a także prowadząc grupy terapeutyczne.
Pomaga m. in. osobom zmagającym się z zaburzeniami nastroju, uwikłanym w przemoc, przeżywającym kryzysy w związkach, tym, którzy nie są w stanie poradzić sobie z trudnymi doświadczeniami z przeszłości, współuzależnionym i Dorosłym Dzieciom Alkoholików.
Przez wiele lat pracował z osobami uzależnionymi i ich rodzinami jako członek Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych m.st. Warszawy; był także członkiem Zespołu Interdyscyplinarnego ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie.
 Wspólnie z coachem Barbarą Popławską opublikowł książkę „Bajki dorosłych".

Prowadząca: Monika Małkowska: absolwentka warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Doktorat na Wydziale Sztuki Mediów (2011). Od 1990 zajmuje się krytyką i historią sztuki; recenzuje komiksy, filmy, modę oraz inne zjawiska z obszaru kultury. Autorka 10 tysięcy tekstów (głównie do „Rzeczpospolitej”, z którą współpracuje od 1994), także do wielu periodyków. Ma na koncie 4 książki (o modzie, kulinariach i sztuce). Współpracuje z radiem i TVP. Od 1995 wykłada na wyższych uczelniach (EAS, ASP, Wyższa Szkoła Dziennikarstwa, Akademia Teatralna). Od 2014 prowadzi blog MOMArt.