NOWY cykl wykładów o sztuce poświęcony hybrydom i fantastycznym istotom, które od starożytności po współczesność zapełniają historie przedstawiane w sztukach plastycznych.
W 1975 roku Hélène Cixous – francuska filozofka, krytyczka i pisarka opublikowała swój słynny esej pod tytułem „Śmiech Meduzy”. Czerpał on z drugiej fali feminizmu, której początki sięgały lat 50. i sam stał się kołem zamachowym kolejnej jego odsłony. W pełnym kulturowych nawiązań poetyckim języku autorka punktowała wielowiekową dyskryminację, jakiej podlegały kobiety: „Przeciwko kobietom popełniono największą zbrodnię: przemocą, podstępem doprowadzono je do tego, że zaczęły nienawidzić kobiet, stały się własnymi wrogami”. Nawoływała do rozbudzenia kobiecej samoświadomości: „Odwróciłyśmy się od naszych ciał, bo nauczono nas wstydliwie nie zwracać na nie uwagi, wpojono głupią pruderię”. Żarliwie zagrzewała do samorealizacji: „wyobraźnia kobiet jest niewyczerpana, jak muzyka, jak malarstwo, jak pisarstwo: twory ich fantazji są niezwykłe.” W swoim „narcystycznym kulcie kobiecości” – jak złośliwie niektórzy badacze opisywali esej – Cixous za tytułową postać obrała sobie mitologiczną Meduzę. Zgwałcona przez Posejdona i ukarana przez Atenę przemianą w śmiercionośnego potwora stała się kluczem do rozrachunku z tradycyjną patriarchalną narracją. Wystarczy spojrzeć w twarz Meduzy, by zrozumieć, że: „od tego się nie umiera.” – pisała Cixous – „Ona jest piękna i śmieje się.” Podczas kolejnego spotkania z cyklu „Reinterpretacje świata sztuki”, przyglądając się wizerunkom Meduzy od starożytności po współczesność, będziemy mieli okazję sami się o tym przekonać.
O cyklu:
„Reinterpretacje świata sztuki”, to cykl spotkań poświęcony hybrydom i fantastycznym istotom, które od starożytności po współczesność zapełniają historie mówione, spisane i przedstawiane w sztukach plastycznych. W myśl narracji wskazujących nadejście końca antropocenu bohaterami cyklu staną się nie ludzie, lecz jednorożce, syreny, wilkołaki, a nawet pająki. Przyglądając się dziełom sztuki dawnej i współczesnej odkryjemy, jak rodziły się mity im poświęcone, czego były symbolami i wreszcie jak odczytywane są dzisiaj.
Prowadzenie:
Monika Przypkowska – historyczka sztuki i edukatorka muzealna. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1996 roku współpracuje z Zamkiem Królewskim w Warszawie prowadząc lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży z zakresu historii sztuki, kultury i mody, wykłady dla dorosłych, kursy dla przewodników miejskich i nauczycieli szkolnych. Pracuje w dziale Edukacji w Zamku, współpracuje także z innymi instytucjami zajmującymi się edukacją artystyczną: Muzeum Narodowym w Warszawie, Dziecięcą i Młodzieżową Akademią Artystyczną, Mazowieckim Uniwersytetem III Wieku, Ursynowskim Uniwersytetem III Wieku, Studiem Sztuki, Zespołem Szkół Poligraficznych. Od początku 2022 roku współpracuje z „Radiem z Qlturą”, gdzie nadawana jest jej autorska audycja „Sztukomodnie”. Wcześniej zawodowo związana była także z modą jako redaktorka, stylistka i producentka sesji zdjęciowych w takich pismach jak „Avanti”, „Jestem”, „Claudia”, „Moda Top”.
