W nadchodzącym sezonie kulturalnym Monika Małkowska, w nowym cyklu swych multimedialnych wykładów zamierza przywołać artystow genialnych pod każdym względem – ale nade wszystko stających w opozycji wobec zastanych konwencji, reguł i przyzwyczajeń. Pisze o tym tak: Jest wielu genialnych twórców, których podziwiamy za dzieła niezwykłej piękności, za maestrię wykonawczą, za innowacje w indywidualnym zakresie. Jednak, gdy próbujemy wybrać takich, którzy nie tylko górowali nad innymi talentem i umiejętnościami, lecz także wywracali do góry nogami ogólnie i wieloletnio, nawet wielowiekowo przyjęte i powielane sposoby obrazowania – to lista ulegnie skróceniu. […] Mój wybór padł na wywrotowców z różnych epok, sprzeciwiających się, i dowodzących swymi dokonaniami, że inna niż dotychczasowa, wizja rzeczywistości jest możliwa. Cykl wykładów nie będzie poddany chronologii. Każde spotkanie będzie dotyczyć innej „rewolucji”. Czasem obok głównych bohaterów pojawią się kontynuatorzy czy osoby zainspirowane nowatorskimi koncepcjami pionierów. Cykl zatytułowany JESTEM ŚWIAT otwiera spotkanie poświęcone artyście, który połączył wizję z konkretem; sztywne zasady perspektywy i geometrii ze wzruszeniem i emocjonalną prawdą. Piero della Francesca (1415 – 1492)Włoski malarz Piero della Francesca był jednym z pierwszych artystów- wyznawców dzieła Witruwiusza, naukowo podchodzących do zagadnień perspektywy, proporcji oraz uwarunkowań między ludzkim ciałem a architekturą. Sztuką parał się nie tylko praktycznie, także teoretyzował i pisał traktaty o perspektywie (De prospectiva pingendi – zadedykowany księciu Federico II) oraz o pięciu figurach wykorzystywanych w sztukach plastycznych. Najciekawszym okresem twórczości Piera był jego pobyt na dworze księcia Federica da Montefeltro w Urbino. W owym okresie przebywali tamże również inni intelektualiści i wybitni twórcy Dwór księcia, był owym intelektualnym tyglem, który sprzyjał rozpoznawaniu nowych prądów; służąc do badania nowych koncepcji i do samorozwoju. Dorobek malarski Piera wkrótce po jego śmierci został zepchnięty na dalszy plan. Ponownie odkryty w XIX wieku, a wyciągniety na świecznik na początku XX, po sukcesie kubizmu i neoimpresjonizmu. Jeden z esejów z cyklu Barbarzyńca w ogrodzie poświęcił malarzowi, Zbigniew Herbert. Sala widowiskowa SDK / wstęp wolny